اتیسم - نابینا

نوشته شده توسط:آقا معلم | ۱ دیدگاه

 

 

اتیسم – نابینا

 

در نگاه اول هر کودک چند معلولیتی بار مضاعفی از نا امیدی بر والدین و معلمان اعمال می کند. اما به تدریج با شناخت توانایی های دیگر کودک ، شرایط به تدریج تغییر می کند. اتیسم بعلت ناشناخته بودن علتش و بسیاری از موارد دیگر به یکی از معلولیتهای هراس آور برای جامعه تبدیل شده است. حال فرض کنیم اگر یک کودک اتیسم دارای نقص دیگری هم باشد چه؟مثل آسیب بینایی. در اولین برخورد با این موضوع نا امیدی و نداشتن راه حل هر انسانی را در بر می گیرد. و تفکراتی از این دست به سراغش می آید:

 

  •      کاش اقلا فقط نابینا بود.
  •       ای کاش تنها اتیسم بود.
  •       حال که نه ارتباطی دارد و نه بینایی چه کار کنم؟
  •       شاید اگر بینایی داشت بهتر می توانست ارتباط برقرار کند.
  •      و...

 

بله این گونه افراد حق دارند که با این دیدگاه به سراغ این بحران بروند. زیرا یکی از مولفه های اتیسم نقص در ارتباط است ،البته در این نوشته قصد ندارم که به شرح و توضیح اتیسم بپردازم زیرا منابع بسیاری در فضای اینترنت وجود دارند که بطور مفصل به این موضوع پرداخته اند. ولی قبل از شروع بحث به یک نکته اشاره می کنم:

 

لزوما هر کودک اتیستیک که بینایی دارد ارتباط مناسبی ندارد.

 

هدف من این است که بگویم شرط اساسی برای برقراری ارتباط و یا شناخت و یا خودیاری بینایی نیست.

 

بسیار مشاهده شده کودک اتیستیکی که بینایی داشته است اما تمرکز بینایی نداشته. و عدم تمرکز بینایی چندان با نابینایی فرقی ندارد. مثلا کودک حدود 10 سال سن دارد اما حتی نمی تواند مهارتهای خودیاری خود را بطور کامل انجام دهد. و یا نمی تواند ارتباطی متناسب با سن خود را بروز دهد.

 

از سوی دیگر بسیار دیده می شود که فرد نابینای معمولی (بدون معلولیت دیگر) هم توان خودیاری کامل را ندارد (البته عمومیت ندارد). مثلا فرد نابینا که حتی بزرگسال است و موفقیت های تحصیلی فراوانی را بدست آورده ،هنوز بطور کامل و مرتب نمی تواند غذا بخورد و مقداری از آنرا روی لباس خود می ریزد، مقداری را هم روی زمین و ...

 

اما این دو مثال چه چیزی را روشن می کند؟ اینکه نه وجود بینایی ضامن موفقیت تعاملی و ارتباطی و خودیاری است و نه هوش بهر بالا. بلکه باید  قضیه را از نگاهی متفاوت دنبال کرد.

 

بگذارید در اینجا مثالی را ارائه دهم که جای تعجب دارد. به عینه دانش آموز اتیسم - نابینایی را دیدم که توان خودیاری خود را به اندازه یک انسان عادی را داراست. به درستی و تمییزی یک فرد بینا غذا می خورد. به تنهایی مسائل بهداشتی خود را رعایت می کند. به اندازه یک فرد نابینای معمولی توان تجسم فضایی دارد. به خط بریل می خواند و می نویسد. می شمارد و حساب می کند. حفظ می کند و بازگو می کند. نمی خواهم ادعا کنم که هیچ مشکلی ندارد بلکه توانایی هایی دارد که افراد عادی از آن بر خوردارند.

 

نتیجه

 

 شکل و شدت طیف اتیسم بسیار متنوع و متغیر است. هدف من از این متن این است که به اشخاصی که فرزند یا دانش آموزی با این معلولیت نادر دارند امید دهم که هنوز جای امیدواری وجود دارد و با پیش فرض نمی توان عمل کرد. زیرا در این دنیا قوانین انسانی ثابت نیستند.

 

  • لیلا احمد سیاناوی

    لیلا احمد سیاناوی

    • ۱۴۰۲/۰۵/۱۹ - ۰۷:۵۳:۵۵

    آموزش ونحوه ارتباط با این گونه کودکان چگونه می باشد؟